“Inner Peace”

Groeiringen van mijn levensboom, sporen van ervaringen, herinneringen, ontmoetingen en keuzes. Mijn levenspad.

Een leven vol verwachtingen, ten opzichte van jezelf , van elkaar….. Kritisch, als het resultaat weer eens niet aan de verwachtingen voldoet. Teleurgesteld, in jezelf of in de ander. Je hebt je best gedaan, veel gegeven, maar niet het gewenste resultaat bereikt. Vaak gefocust op het doel en niet zozeer op de inzet. Maar je kunt het ook omdraaien: focus eens op de inzet! Bekijk het resultaat als een momentopname in je groeiproces. Een tussenstap op je levensweg, waarvan de bestemming nog lang niet in zicht is. Met waardering voor het moment, zonder verwachtingen.

Ik merk dat heel veel van mijn gedachten júist over verwachtingen gaan! Wanneer het me lukt om deze los te laten, wordt ik rustiger. Al gauw doemt er dan natuurlijk weer een verwachting op en komt ook de onrust terug. Nu met het verschil dat je het leert herkennen. Verwachtingen loslaten, elke keer opnieuw. Welke keuze je ook maakt, er komen altijd obstakels, uitdagingen, maar ook verrassingen. De kunst is niet te veel met je verstand vooruit te kijken, maar met je hart om je heen te zien. Kijk naar jouw plek , op jouw eigen weg. En kijk dan ook eens zo naar de ander, op zíjn eigen weg. Je krijgt dan een heel ander perspectief! Er ontstaat ruimte waarin elk moment waardevol kan zijn.

“Inner Self”

 

Zinnetjes die je bijblijven.  Dit was er ook zo een: “Ben je dan eigenlijk wel echt geboren?”    

Een grote meid? Daar moest je je tranen voor inslikken.   Kwetsbaar blijven of sterk worden…..  Op weg naar erkenning voor je inzet, groeit de angst om ontmaskerd te worden. Niet sterk genoeg te zijn, niet goed genoeg te zijn. Intussen vergeet je wie je eigenlijk was en word je iemand die je eigenlijk niet bent…   Laat ik weer kwetsbaar durven zijn, en vaak niet “goed genoeg”.

“Inner Child”

“Kijk in je fotoalbum naar oude kinderfoto’s van jezelf. Wat ben je aan het doen? Welke blik heb je in je ogen? ” Het was een tip die ik vond op internet over het zoeken naar je “inner child”. Meteen gaan kijken natuurlijk en ik zag mezelf als klein meisje, zoals ik haar nooit eerder heb bekeken. Het ontroerde en maakte mij bewust van een stukje van mezelf dat ik al lang niet meer heb gezien.  Toen begreep ik ook waardoor mijn teleurstelling over iets onbelangrijks soms groter was dan rationeel logisch is. Het kind in mij had zich verheugd, zoals je dat als kind kan doen. Verrukt bij het vooruitzicht en toen het niet doorging even zo diep teleurgesteld. Een gevoel dat ik er nu zonder oordeel even kon laten zijn. Het niet direct als onzin weg te duwen. Erkenning voor mijn kleine ik. Wauw, dat voelde echt als een groot verschil. Het fotootje heb ik gelijk bewaard op mijn telefoon en elke dag kijk ik er even naar. Mooi!!!